Op zondag 4 mei waren de Zandvoortse veteranen prominent aanwezig tijdens de jaarlijkse dodenherdenking. In een plechtige en respectvolle sfeer leverden zij een zichtbare bijdrage aan het herdenken van hen die hun leven gaven voor onze vrijheid.

Een bijzonder moment vond plaats in de kerk, waar onze doorgewinterde veteraan Jasper Molenaar een indrukwekkende en bezielende toespraak hield. Zijn woorden raakten de aanwezigen diep en gaven extra betekenis aan het herdenkingsmoment. De volledige tekst van zijn toespraak is hieronder.

4 mei 2025.

Op 6 juni 2024 was het 80 jaar geleden dat de bevrijding van West-Europa begon.

Op 17 september 1944 startte Operatie Market Garden.

Op 2 oktober, minder dan twee weken later, startte de Slag om de Schelde.

Al deze grote veldslagen zijn diep verankerd in ons collectieve geheugen, mede dankzij de vele films die hierover gemaakt zijn.

Dat wij nu al 80 jaar in vrede en vrijheid kunnen leven, is te danken aan al deze mensen die hun eigen land verlieten om dat van iemand anders te bevrijden, beter of mooier te maken.

En niet alleen militairen zijn helden, ook de 500.000 te werk gestelde Nederlanders tijdens de Arbeitseinsatz, waarvan er 30.000 niet terugkeerde, zijn wat mij betreft helden.

Mijn opa Molenaar was één van die helden. Samen met zijn broers, en een groep andere Zandvoortse mannen, werden zij door de Duitsers te werk gesteld in Normandië, waar ze onder andere aan de bunkers van de Atlantikwall moesten werken.

Na de invasie van Normandië begonnen ze aan een helse tocht.

Lopend vanuit Normandië terug naar Zandvoort.
Op een bepaald moment, ergens in Frankrijk, kwamen ze langs een kruispunt.

Ze raakten verdwaald en kwamen diezelfde middag weer bij dezelfde kruising, inmiddels was deze kruising volledig kapotgebombardeerd.  

Op een later moment tijdens deze tocht kwam er een geallieerde vliegtuig op hen af.

 Ze wisten dat ze iets moesten doen om in leven te blijven.
Want het was bij hen bekend dat ze op alles schoten wat bewoog, zelfs op koeien en paarden.

Wegduiken was geen optie, dus zei mijn opa: “Zwaaien mannen,zwaaien, zwaai met alles wat je hebt.”

De piloot merkte dit op en maakte een zwaaiende beweging met zijn vleugels terwijl hij overvloog.

Dit gebaar heeft hun levens gered.

Uiteindelijk kwam mijn opa samen met zijn broers en de andere Zandvoortse mannen thuis.

Het dorp was half gesloopt door de Duitse bezetters.

En alsof alles nog niet erg genoeg was kwam mijn opa erachter dat zijn zwangere vrouw en kind de honger winter niet overleefd hadden.

Na de oorlog hebben mijn opa, zijn broers en de andere Zandvoortse mannen, Zandvoort weer helpen opbouwen.

Met alles wat we hier nu hebben en normaal achtten.

Zelf heb ik ook oorlog van dichtbij meegemaakt.

In juli 2007 ging ik naar Afghanistan, samen met mijn toenmalige collega’s, om de Afghaanse bevolking een beter leven te bieden.

Tijdens de Nederlandse missie in Afghanistan zijn er in totaal 25 collega’s omgekomen.

Vanavond wil ik ook hen een plek in uw gedachten geven.

Ook zijn er Libanon-veteranen in ons midden.

Zij gingen naar Libanon.

Waar ze zich tussen de strijdende partijen bevonden en tegelijkertijd probeerden de leefomstandigheden van de lokale bevolking te verbeteren.

Ongetwijfeld zullen zij gruwelen bij de gedachte dat de oorlog daar in het Midden-Oosten weer is opgelaaid tussen de strijdende partijen.

Ook vandaag is er nog steeds oorlog.

Naast de oorlog in het Midden-Oosten.

Is ook de oorlog in Oekraïne sinds februari z’n derde jaar in gegaan. Ook daar wordt nog iedere dag hard gevochten voor onze normen en waarden.

Dragan Bicanic zei over oorlog: “Oorlog is een plek waar jonge mensen die elkaar niet kennen en elkaar niet haten, elkaar vermoorden door de beslissing van oude mannen die elkaar wel kennen en elkaar haten, maar elkaar niet vermoorden”.

Ik wens u allen een prettige herdenking.

Ook tijdens de kranslegging bij het monument 1940–1945 in Zandvoort stonden onze veteranen als waardige vertegenwoordigers van dienstbaarheid en herinnering.